Moja dobra znajoma, nazwijmy ją Edzia, mama półtorarocznej Zosi, bardzo chciała mieć dwójkę dzieci. Kiedy urodziła się Zosia, chciała odczekać kilka miesięcy, by ponowić starania o rodzeństwo dla małej. Spotkałam ją po pewnym czasie – bez ciążowego brzuszka. Zapytałam, czy pojawiły się jakieś problemy. Odparła:

– Wiesz, obawiam się, że nigdy nikogo nie pokocham już tak mocno jak Zosi. W związku z tym odroczyłam myśl o powiększeniu rodziny.

Miłość matki do syna vs. miłość matki do córki

Właściwie w każdym z domów, które znam, sytuacja wygląda identycznie. Jest brat i siostra. Nieważne, czy mają – naście, -dzieści czy -dziesiąt lat. Niezmiennie mnie to zadziwia i fascynuje. Schemat bowiem jest identyczny. Mimo najszczerszych chęci i głośnych deklaracji, matki postępują stereotypowo. Przypominam – mówię o matkach, które znam. Matkach, z których najstarsza ma ponad osiemdziesiąt, a najmłodsza trzydzieści lat. I tak:

– bratu należy wybaczyć, bo jest tylko mężczyzną
– siostra winna wykonać tę czy tamta czynność, bo jest kobietą, bo zrobi to lepiej, bo ma wprawę
– brat jest zapraszany na obiad częściej niż siostra
– siostrę zaprasza się, gdy trzeba umyć okna lub pomóc w porządkach
– bratu piecze się lepsze ciasta
– brat dostaje przy wyprowadzce z domu sprzęty elektroniczne, siostra garnki i patelnie
– bratu przydałoby się pomóc finansowo, siostra jest znacznie bardziej zaradna

Jestem przerażona, gdy widzę na własne oczy podobne scenki w mojej dalszej rodzinie (uff, jestem jedynaczką) lub słyszę opowieści moich przyjaciółek czy znajomych w pracy. Czasem było mi po prostu przykro, gdy podobnego traktowania doświadczała moja mama albo przyjaciółka. Co takiego dzieje się w sercu matki, że potrafi być ono tak surowe i wymagające dla jednego z dzieci, a jednocześnie tak pobłażliwe dla drugiego?

A teraz przychodzi kolej na mnie, taki mały powrót do przeszłości. Spodziewam się bliźniąt. I zastanawiam się: jak ja sama postąpię. Przecież zawsze, tam, gdzie więcej niż jedna osoba, kogoś lubimy bardziej.

Wiem o tym doskonale, bo przecież pracuję jako nauczycielka. W klasie mam 32 osoby. Choćby nie wiem jak Was okłamywano – nie da się lubić wszystkich jednakowo. Zawsze ktoś wzbudza moją sympatię, inny zaś odrazę. To tylko kwestia mojego profesjonalizmu, aby żadna z osób tego nie odkryła. Ale czy da się być taką profesjonalną mamą? I czy ja w ogóle tego chcę! Co to byłby za dramat! Dowiaduję się, że będę miała dwie córki. Na chwilę oddycham z ulgą ( o naiwna!).

Czy swoje dzieci kocha się tak samo?

Co w przypadku, gdy rodzeństwo jest tej samej płci? Czy też obowiązują schematy, uproszczenia? Zaczęłam przywoływać przykłady z własnego podwórka, gdy tylko poznałam płeć dzieci. I tutaj kolejna porcja oczywistości małomiasteczkowej guwernantki: matka ma tendencję do ustępowania, pobłażania, roztkliwiania się nad tym dzieckiem, które:

– jest bardziej nieśmiałe
– jest chore
– ma defekt
– jest słabsze w danej dziedzinie
– przechodzi trudny okres, izoluje się

Dziewczynki pojawiają się na świecie. Jedna z nich waży więcej, druga mniej. I zaczynają się schody. Już na tym etapie zaczynam mówić do mniejszej, że jest moim Ptaszkiem, Tasinkiem, Ptaszynką. Podczas, gdy drugiej grożę paluszkiem, pytając, dlaczego tak mocno rozpychała się w brzuszku. Mijają dwa tygodnie. Większa córeczka nie chce ssać piersi, mniejsza ciągnie jak z dystrybutora. I znowu: żałuję tej pierwszej, że ją omija taka wspaniałość, że jest niedopieszczona, że więzi takiej z mamą nie będzie miała. Na drugą jestem trochę zła, że wszystko swojej siostrze zabierze, opróżni i nic nie zostanie.

Przykłady można by mnożyć, bo moje dzieci zmieniają się nie do poznania średnio co dwa, trzy tygodnie. Uczę się jednak, jak w całej tej sytuacji, zachować względną równowagę. Nie popadać w zachwyt nad osiągnięciami jednej. Nie zamartwiać się problemami drugiej. Nie przesadzać z dzieleniem wszystkiego idealnie równo (z parówką ciągle mi nie wychodzi).

Nieszczególnie jednak muszę się pilnować z tym, by każdą setki razy wycałować, wyprzytulać, wymemłać za ucho i wygryźć w paluszki. To nic, że są zupełnie inne. Obie są moje i mogę uspokoić moją koleżankę Edzię w tym oto tekście: „Da się kochać równie mocno więcej niż jedną istotkę”. Życzę sobie i wszystkim multiMamom, by nigdy przenigdy żadne z naszych dzieci nie rzuciło nam w twarz, że nie kochałyśmy go równie mocno, co pozostałego rodzeństwa. Osobiście uważam to za największą potencjalną porażkę. Myślę, że mamy trojaczków serca mają podzielone na trzy, a mamy, które są jeszcze bardziej multi na więcej części. Może nie są one jednakowe, ale na pewno jednakowo pełne matczynej miłości. A przynajmniej my mamy starajmy się, by tak było.

A jak jest u Was? Wyczuwacie tą różnicę w sercu? Tylko szczerze!

• Jeżeli spodobał Ci się ten artykuł – udostępnij go dalej.
• Na fan page’u na facebooku dzieje się dużo więcej i z dużą dawką humoru. Wpadnij do nas!
• Zapraszamy również do zapisania się na nasz newsletter.
• Chcesz porozmawiać z innymi rodzicami bliźniaków, wieloraczków, dzieci „rok po roku”? Zapraszamy do zamkniętej grupy na facebooku!
• Jeśli chcesz podzielić się swoją historią, opinią, doświadczeniem na łamach portalu, napisz do nas: kontakt@multirodzice.pl
• Będzie nam miło, jeśli dasz znać znajomym o multiRodzicach. Sharing is caring!