OMG! Urodzę bliźnięta!

Wiadomość o tym, że zostanę mamą bliźniąt spadła na moją głowę nieoczekiwanie niczym doniczka z pelargonią z czwartego piętra. Moje beztroskie życie przypominające dobrego gatunku serial trwało w najlepsze, ale minęła magiczna trzydziestka, a kolejnym punktem scenariusza było POTOMSTWO. I tutaj komedia romantyczna zmienia się na moment w melodramat. Moment dość długi, bo przez dwa lata nie mogliśmy z moim M. ujrzeć wymarzonych dwóch kresek na teście. Starania, które na ogół są najprzyjemniejszą częścią oczekiwania na ciążę zamieniły się w opracowany skrupulatnie system dat, godzin, wizyt u lekarzy i badań. Historia to długa i mało przyjemna – trzymając się nomenklatury filmowej: nasz horror.

I nagle stało się. Wizyta w toalecie, dotąd przysparzająca frustracji i rozczarowań zakończyła się pełnym sukcesem. Są – czerwone, stojące obok siebie i niewątpliwie dwie. Potem beta, nad wyraz wysoka i po dwóch tygodniach od miłosnego aktu: uporczywe mdłości.

Scena w gabinecie u ginekologa miała przypominać te z amerykańskich produkcji, gdzie ona w pełnym makijażu jest trzymana za rękę swojego przystojnego męża/partnera, a na wieść o upragnionym rozwijającym się w niej życiu oboje zalewają się łzami, patrząc sobie wymownie w oczy.
Rzeczywistość była zgoła inna.

Nasz ginekolog wnikliwie wpatrując się w ekran, poinformował, że widzi dwie małe kropeczki. Zanim kulki w mojej głowie się zderzyły, upłynęła chwila, ale mina mojego męża dawała jasno do zrozumienia, że tak – to właśnie o to chodziło lekarzowi.

Pierwsza moja myśl: „what the fuck?” szybko została zastąpiona przez bajeczną wizję dwóch małych istotek trzymających się za ręce. Euforia nie trwała jednak zbyt długo. Przecież mogliśmy się tego spodziewać. Mama mojego męża ma pięcioro rodzeństwa, z czego dwóch braci zostało ojcami bliźniąt. Jej ojciec także miał brata bliźniaka. Jednak świadomość, że coś może się zdarzyć, a postawienie przed faktem dokonanym trochę się różnią.

Co czuje dziewczyna, która po latach starania nagle dowiaduje się, że zostanie mamą – mamą podwójną?

Hmm … w pierwszej chwili podniecenie: bliźniaczki tak słodko wyglądają, noszą te same ubranka, wzbudzają zachwyt przechodniów etc. Następnie przychodzi fala strachu i przerażenia: dwoje na raz, podwójne wydatki, płacz w dolby surround, karmienie na dwa cyce. Jest też etap rezygnacji i zwątpienia: nie dam rady, jestem za słaba, nie poradzę sobie, znikąd pomocy, zostanę z tym wszystkim sama, to za wiele na raz. Ostatecznie jak w „Trenach” Kochanowskiego jest moment pogodzenia się z losem i przyjęcia tego, co nam ofiarował. Bez oczekiwań, bez nadmiernych emocji.

Pierwsze koty za płoty. Trzeba poinformować najbliższych. Z rodzicami poszło gładko, choć ojciec musiał wychylić jeden głębszy. U mamy i teściowej polały się łzy. Teraz czas na resztę. Najlepiej tak, jak lubię – z jajem i polotem. Bez małych bucików, napisów na brzuchu etc. Na imieninach mamy, mój M. spóźniony wpada do salonu i krzyczy od progu: „Wypijmy toast za małego w brzuszku”. Okrzyki radości, wiwatowanie. Po pięciu minutach: „Wypijmy toast za drugiego małego w brzuszku”. Miny dziadków, ciotek i wujków- bezcenne.

Dziewięć miesięcy oczekiwania: stany euforyczne, depresyjne, względnie chwile równowagi – nijak mogą przygotować do bycia mamą bliźniąt. Ani mądre książki, ani poradniki nie są w stanie ukazać tego, co dzieje się, gdy maluchy są już na świecie.

Jedyna porada na czas do rozwiązania – nie miej żadnych oczekiwań albo przygotuj się na najgorsze – co najwyżej życie miło Cię zaskoczy. Pierwsze miesiące, pierwsze dni i chwile życia z bliźniętami są bowiem trudne i nie uwierzę nikomu, kto nie przyzna się, że obfitują w większe lub mniejsze „doły” i skutkują hektolitrami łez wylanych w poduszkę.

Jedyna pomoc i pocieszenie płynie wtedy od innych mam – takich jak Ty. Mam, które już mają w domu leżące, raczkujące, a może całkiem samodzielne bliźnięta. Mam, które uczyły się na własnych błędach i mogą przed niektórymi ostrzec. Mam, które nie zamieszczają na swoich „lajfstajlowych” blogach zdjęcia kolejnej perfekcyjnej tarty tudzież sushi zrobionych dla przyjaciół, perfekcyjnego pokoiku dziecka urządzonego zgodnie z zasadami feng shui oraz perfekcyjnego świeżego hybrydowego manicure zrobionego podczas drzemki ich jednej jedynej pociechy.
Mam, które tak, jak Ty czy ja będą żyły przez pewien czas w chaosie, dezorientacji i oszołomieniu. Dzięki tym mamom czasem łatwiej jest przez te trudne chwile przebrnąć, czując, że nie jesteśmy same. A dzięki odpowiedziom na niektóre dla nas trudne, a dla nich już całkiem proste pytania: możemy uczynić tę rzeczywistość nieco mniej stresującą.

Jakich rad udzieliłabym rodzicom bliźniąt na pierwsze wspólne miesiące?

• nie słuchaj dobrych rad teściowej, mamy ani przyjaciółki – chyba, że urodziły kiedyś bliźnięta. Posiadanie jednego dziecka nijak ma się do ogarnięcia dwójki
• nie korzystaj z aplikacji usypiających dzieci – mało skuteczne, ale gdy Twoje maluchy przechodzą kolki, bóle brzucha, wzdęcia: włącz im odgłos prawdziwej suszarki nagrany na youtubie, u nas zdziałał cuda, a zmagaliśmy się z podwójną kolką przez całe trzy miesiące
• nie generalizuj – masz dwoje różnych dzieci. Jeśli jedno zjada 50ml mleka, a drugie 120ml – to znaczy, że są inne tak, jak każdy z nas. Nie próbuj mierzyć ich ta samą miarą – ani w pierwszych tygodniach życia, ani tym bardziej w kolejnych. Nie kupuj więc takich samych ubranek, zaznacz poprzez strój ich odrębność
• ustaw do pionu swojego partnera – macie dwoje dzieci i w pierwszych miesiącach potrzeba dwóch par rąk do przygotowania mleka, zmiany pieluch, odbicia maluchów, a tym bardziej do noszenia podczas kolek
• zaopatrz się w dobry środek na bolący brzuszek – nie polecam esputikonu, wolę niemiecki Sab Simplex – ograniczył długość i częstotliwość ataków naszych dzieci do minimum
• nie kupuj drogich gadżetów – podgrzewacza do butek, wyparzacza, a tym bardziej woombie czy monitora oddechu. Masz garnki w domu? Sprawdzają się równie dobrze, jak wyparzacz i podgrzewacz. Woombie nie pomoże, gdy dziecku coś dolega. Gdy nie dolega: maluch śpi spokojnie bez ściśnięcia go w małym „łonie”. Monitor oddechu? Jesteś mamą – i nawet najbardziej zmęczona – będziesz czujna.
• nie czytaj forów internetowych – możesz skończyć jak kobieta, która włożyła dziecku palec do wrzątku, bo wyczytała w Internecie, że to pomoże na dolegliwości. Czasy umieszczania dziecka w piekarniku „na dwie zdrowaśki”, by wypędzić chorobę już dawno za nami.
• śpij, gdy dzieci śpią – są na razie bardzo małe, potem będzie tego snu coraz mniej. Nie myśl o mieszkaniu, swoim wyglądzie, obiedzie czy gościach. Myśl o sobie. Jesteś w okresie połogu – musisz dojść do siebie. Spróbuj poprosić mamę, teściową, ojca, by przygotowali Ci obiady na kilka dni albo zrobili sok z buraka, który pozwoli Ci wrócić do jako takiej formy. Nie masz takiej możliwości? Może po prostu zamów gotowe jedzenie.

Najważniejsze! Pamiętaj: będzie lepiej. Mówię Ci to ja: mama 10-miesięcznych bliźniaczek. Pierwsze trzy miesiące to obłęd, następne trzy są lepsze, ale trudne. Po skończonym pół roku jest lepiej. Słyszysz? Jest lepiej!!

• Jeżeli spodobał Ci się ten artykuł – udostępnij go dalej.
• Na fan page’u na facebooku dzieje się dużo więcej i z dużą dawką humoru. Wpadnij do nas!
• Zapraszamy również do zapisania się na nasz newsletter.
• Chcesz porozmawiać z innymi rodzicami bliźniaków i wieloraczków? Zapraszamy na forum!
• Jeśli chcesz podzielić się swoją historią, opinią, doświadczeniem na łamach portalu, napisz do nas: kontakt@multirodzice.pl
• W jakiejkolwiek innej sprawie – pisz również! Jesteśmy tu po to by porozmawiać, czasami ponarzekać, ale najczęściej się wspólnie pośmiać.
• Będzie nam miło, jeśli dasz znać znajomym o multiRodzicach. Sharing is caring!