Poruszę dziś temat mało wygodny i dosyć kontrowersyjny – przynajmniej wśród matek w Polsce. Z powodu tematu-dylematu opisanego poniżej matki od czasu do czasu lubią sobie wzajemnie naupychać:

Dokarmianie, a nawet – o zgrozo! – karmienie noworodków i niemowląt mlekiem modyfikowanym.

Tak, to temat dzisiejszej rozprawki w aspekcie, o którym, mam wrażenie, zbyt głośno się nie mówi (lub nie mówi się wcale).

Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że jestem dużą zwolenniczką karmienia naturalnego, choć dwukrotnie była to dla mnie droga przez mękę, obfitująca niestety nie w zadowalające ilości pokarmu, ale w walkę o ten pokarm, a ostatecznie również w dokarmianie mlekiem modyfikowanym.

Strome schody w walce o laktację zaczynają się zazwyczaj już w szpitalu – dwukrotnie po dwóch porodach spędziłam każdorazowo tydzień w szpitalu i zdążyłam się napatrzeć nie tylko na swoje problemy laktacyjne, ale i na sytuacje swoich szpitalnych sąsiadek.

Z moich obserwacji wynika, że presja na karmienie naturalne – tak, presja, nie boję się użyć tego słowa – jaką narzuca na kobiety środowisko, przekaz społeczny i medialny, ale również jaką narzucają sobie same zainteresowane, jest w naszym kraju olbrzymia. Wygląda to tak, że prawie każda młoda matka chce karmić piersią za wszelką cenę. I świetnie! Karmienie naturalne jest najlepszą formą żywienia noworodków i niemowląt, jak również zapewnienia im poczucia bezpieczeństwa i bliskości matki – i z tym mało kto zechciałby polemizować, ale…

Jest jeszcze druga strona medalu. Opiszę go na kilku przykładach, które naprawdę nie są fikcją literacką.

Podczas mojego ostatniego pobytu w szpitalu dwójka noworodków z mojej sali została odwodniona, a ich naturalny spadek wagi urodzeniowej wahał się w granicach 15% (!), ponieważ ich matki były święcie przekonane, że podanie mleka modyfikowanego równa się z podaniem „samej chemi i syfu” (to urywek cytatu z wypowiedzi jednej z nich). Nie miały jednak wystarczającej ilości pokarmu po cięciach cesarskich i pomimo wysiłków personelu, w tym dwóch certyfikowanych doradczyń laktacyjnych, po 3-4 dobach karmienie dzieci przypominało raczej ich głodzenie. Pomimo zaleceń personelu, matki odmawiały podania butelki. Ostatecznie z wielką rozpaczą i łzami w oczach zostało podane mleko w butelce, po tym jak jeden noworodek z osłabienia spał ciągiem… 8 godzin. W tym czasie matka próbowała go przystawiać do piersi, ale dziecko już nie było w stanie ssać. Co się działo dalej nie wiem, bo wróciłam do domu, podczas gdy oba opisywane przeze mnie przypadki nie dostały wypisu ze szpitala ze względu na zbyt duży spadek wagi u dzieci.

Jeszcze przed porodem przeczesywałam wzdłuż i wszerz blogi o tematyce laktacyjnej. Pod jednym postem opisującym problem zbyt małej ilości pokarmu ze względu na niedoczynność tarczycy w ciąży, znalazłam taki komentarz: „Nasza przygoda z karmieniem dalej trwa. Zaliczylam chyba wszystkie problemy jakie moga spotac karmiaca mame i dziecko, teraz wlasnie boje sie, ze strace pokarm. A mojej corce brakuje 50g do wagi urodzeniowej, a wczoraj skoczyla 5 tygodnii, bylismy u lekarza, kazala dokarmiac MM. Nie wiem co mam o tym myslec. (…)”

Ludzie! 5-tygodniowemu dziecku brakuje jeszcze do wagi urodzeniowej!!?? Jeżeli takie niedożywienie malucha karmiąca mama uważa za mniejsze zło niż podanie mieszanki, to z całym szacunkiem dla matki i jej mleka – w imię szczytnej idei igra ona ze zdrowiem swojego dziecka.

I ostatni, ale według mnie niezbity dowód na to, że jednak w głowach mam starających się za wszelką cenę karmić tylko i wyłącznie piersią, dzieje się coś niepokojącego, a presja karmienia naturalnego robi się coraz bardziej niebezpieczna:

W trakcie mojej walki o laktację odwiedzała mnie najpierw w szpitalu, a później w domu doradca laktacyjna. Dwa lata wcześniej ta sama doradca wspierała mnie w karmieniu bliźniąt. W porównaniu z jej ówczesnym podejściem do karmienia piersią, teraz widziałam nieznaczną, ale jednak wyczuwalną różnicę i to nie tylko w stosunku do mnie i do mojej laktacji, ale i w stosunku do innych karmiących matek w szpitalu. W wielkim uproszczeniu: teraz wyczuwałam u niej znacznie mniejszy opór przed dokarmianiem, niż dwa lata wcześniej. Spytałam ją o to i usłyszałam, że w ciągu kilku ostatnich lat lekarze spotykali się z tak skrajnie niedożywionymi noworodkami i niemowlętami z powodu niechęci matek do podania butelki (bo wiadomo, że butelka to samo złoooooo…), że w samym Krakowie w dwóch szpitalach zostały otwarte centra dożywiania niemowląt. Początkowo wierzyć mi się w to nie chciało, ale zaraz przypomniałam sobie moje dwie współlokatorki w sali poporodowej oraz komentarz na blogu laktacyjnym – i uwierzyłam.

Nie wiem czy potrzebny jest dodatkowy komentarz do tego postu. Chciałabym tylko dodać, że nie opisuję sytuacji znanych wielu karmiącym matkom, gdy to „ciotki dobra rada” gderają im nad głowami, że pewnie „mleko mają za chude, bo dziecko słabo przybiera”. Nie opisuję i nie porównuję przybierania na wadze dzieci na piersi i dzieci karmionych mlekiem sztucznym, ponieważ wszystkim wiadomo, że istnieją odrębne normy i odrębne siatki centylowe dla tych dwóch grup niemowląt. Nie opisuję przypadków mieszczących się w normie.

Opisuję niebezpieczne według mnie sytuacje, gdy można nieświadomie zaszkodzić swojemu własnemu dziecku w imię idei, że „każda matka potrafi wykarmić swoje dziecko”. A później jest płacz i zgrzytanie zębów, bo młoda matka wpada w depresję poporodową (nota bene powinno się nazwać problem po imieniu i wprowadzić nową nazwę: depresja laktacyjna…), bo jednak nie potrafi wykarmić swojego dziecka, w dodatku senność i apatię niedożywionego dziecka myli ze zdrowym snem noworodka.

Dziewczyny! Te przed i w trakcie przygody mlecznej! Jasne, że w przypadku problemów – a te pojawiają się na początku laktacji bardzo często – trzeba i należy walczyć o karmienie naturalne i o każdą kroplę mleka, bo każda kropla ma znaczenie. Ale nie dajcie się wpędzić – zarówno innym, ale też samym sobie – w laktoterror! Walczcie z sercem, ale i z głową! Wszystkim Wam życzę pięknej i mało krętej drogi mlecznej, ale jednocześnie błagam: nie biczujcie się jeśli ta droga okaże się zbyt krótka i nie taka jaką zaplanowałyście i jaką sobie wymarzyłyście.

To mówiłam ja: matka trójki karmionej systemem mieszanym (kp+mm), ostatecznie z dużą przewagą mleka modyfikowanego. I jeśli spytałybyście mnie np. o odporność moich dzieci lub o naszą bliskość i więź, to odpowiedziałabym:

„Keep calm. Bez względu na to w jaki sposób karmisz swoje dziecko, jeśli robisz to z sercem – robisz to dobrze. I pamiętaj: dla swojego dziecka jesteś najwspanialszą mamą pod słońcem!”

• Jeżeli spodobał Ci się ten artykuł – udostępnij go dalej.
• Na fan page’u na facebook’u dzieje się dużo więcej i z dużą dawką humoru. Wpadnij do nas!
• Zapraszamy również do zapisania się na nasz newsletter.
• Chcesz porozmawiać z innymi rodzicami bliźniaków i wieloraczków? Zapraszamy na forum!
• Jeśli chcesz podzielić się swoją historią, opinią, doświadczeniem na łamach portalu, napisz do nas: kontakt@multirodzice.pl
• W jakiejkolwiek innej sprawie – pisz również! Jesteśmy tu po to by porozmawiać, czasami ponarzekać, ale najczęściej się wspólnie pośmiać.
• Będzie nam miło, jeśli dasz znać znajomym o multiRodzicach. Sharing is caring!