Jestem kobietą. Mogę wszystko.

Ranek. Ubieramy się. Czeszemy włosy. Zakładam gumkę na cienki blond kosmyk, chcę dołożyć spinkę. Moja córka mówi: Po co ta spinka? Przecież bez niej też jestem ładna. Bum! Walnęło mnie prosto w czoło. Odpowiadam: Oczywiście, nie chciałam, żeby włosy wpadały Ci do oka. Spinki nie zakładamy.

*

Lekcja języka polskiego w gimnazjum. Mówimy o manipulacji w reklamie. Przygotowujemy kampanię reklamową produktu. Jedna z grup przedstawia szampon. Moja najlepsza uczennica – piękna i zdolna Kamila opowiada o nim. Dorzucam: Kamila z Twoimi włosami mogłabyś go reklamować. Dziewczyna oburza się, bo ma większe ambicje. Mea culpa. Brawo Kamila.

*

Siedzimy na ławeczce przed kościołem, nasze córki biegają, zbierają szyszki i stokrotki. Mają legginsy i tuniki z koronką. Wyglądają ślicznie, jak wszystkie czyste trzylatki, choć ich białe skarpetki nie są już takie białe. Obok spaceruje, a raczej stąpa ich rówieśnica. Ubrana w tiulową białą sukienkę, na rękach ma bransoletki, włosy uczesane w finezyjny kłos (z pewnością z użyciem lakieru do włosów). Na oczach przeciwsłoneczne okulary, w ręce torebka. Obok nas jej mama i uwagi: Nie biegaj, bo pobrudzisz sukieneczkę. Pamiętaj, dziewczynkom nie wypada broić. I wreszcie: Nie po to tyle się rano stroiłyśmy, żebyś teraz zbierała te brudne szyszki. Szczęka mi opada.

*

Impreza rodzinna. Stroje galowe. Babcia obserwująca bacznie wszystkich wchodzących. I Hania, córka mojego kuzyna. 11-latka świadoma siebie. Nie w różu, ale w czarnej koszulce i czarnej śmiesznej spódnicy. Wyróżniająca się na tle innych. Brawo dla niej. Brawo dla jej rodziców. Za brak presji, za decydowanie o sobie, za wsparcie.

*

Pisze do mnie moja imienniczka, Agnieszka:

Pochodzę z małej miejscowości, z wielodzietnej rodziny. Jednak studia skończyłam w Warszawie i tam zamieszkałam. Do domu wracam w święta i wakacje. I mam dosyć po kilku dniach. Mam trzy siostry i dwóch braci. Aktualnie każdy z nas z przychówkiem. Wszystkie siostry mają córki, ja też. Tyle, że moja jest inna – bo chyba i ja jestem inna. Nigdy nie lubiłam sukienek i ozdób, one zawsze tak. Jako jedyna wybrałam studia, one wyłącznie życie rodzinne. Jestem inżynierem, mało kobiece zajęcie – mawiała matka. Ciągle czuję swoją inność, brak akceptacji. Najgorsze, że pouczają mnie w kwestii wychowania. Ich córki: małe laleczki w kokach, bucikach i z pomalowanymi paznokciami. I moja Lilly. Często w bojówkach, bez kolczyków i całego jarmarku. Nigdy nie zrozumieją, że wpychają swoje córki w ramy, w które je wepchnięto. Że wychowują małe gospodynie domowe, mające przypodobać się – najpierw starszym, potem rówieśnikom, a wreszcie mężczyznom. Czy tylko ja jestem inna? Czy tylko mnie wydaje się, że w sklepach dla dzieci za dużo jest różu, a za mało szarości? Nie wiem… może jestem z kosmosu. A może robię krzywdę mojemu dziecku. Słucham instynktu. Wiecie co na to mądre książki i psychologowie?

Mam wrażenie, że wszystko zostało już powiedziane przez moją koleżankę z blogu radoshe.pl – zgadzam się z każdym słowem tego tekstu.

Trudno o inność w świecie lukru i różu. W świecie, w którym mamusie z nadmuchanymi ustami, przedłużonymi do granic paznokciami są wzorem do naśladowania dla swoich dorastających córek. Trudno jest w świecie plastiku powiedzieć: nie! błyskotkom i świecidełkom. Trudno wreszcie w tłum małych laleczek wpuścić dziewczynkę, która nią nie jest, narażając się na krytykę ze strony innych matek, rówieśników córki, a w szczególności przedstawicielek starszego pokolenia, które nadal uważa, że dziewczynka POWINNA…, że dziewczynce NIE PRZYSTOI…, że dziewczynka JEST STWORZONA…

Chociaż trudno, to warto. Warto pokazywać córkom, że nie muszą nadmiernie dbać o swój wygląd. Nie muszą zakładać świecidełek i tiuli, żeby być pięknymi. Że pierwsze skrzypce odgrywa to, co w środku, a nie to, co zewnętrzne. Że warto przyciągnąć do siebie innych tym, jakim się jest, a nie tym, jak się wygląda.

Pracując w szkole, spotykam wiele „lalek”– przesadnie pomalowanych, w skąpych strojach, uwielbiających kosmetyki, zakrywających swoje naturalne atuty. Imponuje mi postawa chłopaków, którzy odrzucają i jawnie krytykują swoje koleżanki, które swoim podstawowym zajęciem uczyniły dbanie o wygląd. Imponują mi też te młode kobiety, które mogłyby, a przecież nie robią tego, co ich koleżanki. Młode kobiety, które są świadome swojej wartości, które nie muszą zakładać mini i kusej bluzki, by zwrócić na siebie uwagę. Bo mają coś do powiedzenia, bo mają własne przemyślenia na każdy temat, bo nie boją się walczyć o swoje, bo są silne. To nie są dziewczynki, które od małego ubierano w róż i godzinami czesano, powtarzając, że trzeba teraz grzecznie siedzieć, bo dziewczynka musi ładnie wyglądać. To panny, którym matki pozwalały pobrudzić sukienki, gdy te eksplorowały świat. To wreszcie dziewczynki, których celem i największym marzeniem nie jest wyłącznie założenie rodziny, ale poza tym także odkrywanie nowego, walka o swoje prawa, rozwój intelektualny i duchowy.

Część z Was powie – cóż złego jest w wystrojeniu swojego dziecka na wyjątkowo okazję. Odpowiem – nic. Spróbujcie jednak pomyśleć, czy nie wypowiadacie każdego dnia słów, czy nie wykonujecie czynności, czy nie wybieracie w sklepach strojów i akcesoriów, które mogą w Waszej córce przy wieloletnim powtarzaniu stworzyć przekonanie, że dziewczynka jest stworzona wyłącznie do błyskotek. Że jej wygląd jest miarą jej możliwości. Że zwróci uwagę mężczyzny tylko, kiedy o siebie zadba. Niewinne zachowania, małe gesty, drobne słowa mają wielką moc. Bądźmy czujne. Wychowujmy mądre i pewne siebie kobiety, a nie puste lale. Dawajmy dobry przykład i nie dajmy się, chociaż będziemy w mniejszości. Znośmy docinki, ale róbmy swoje. Niech nasze córki wiedzą, że mogą wszystko.

• Jeżeli spodobał Ci się ten artykuł – udostępnij go dalej!
• Na fan page’u na facebooku dzieje się dużo więcej i z dużą dawką humoru. Wpadnij do nas!
• Chcesz porozmawiać z innymi rodzicami? Zapraszamy do zamkniętej grupy na facebooku!
• Jeśli chcesz podzielić się swoją historią, opinią, doświadczeniem na łamach portalu, napisz do nas: kontakt@multirodzice.pl
• Będzie nam miło, jeśli dasz znać znajomym o multiRodzicach. Sharing is caring!